Hoewel deze verleiders misschien woest aantrekkelijk waren volgens de jonge meisjes, was dit natuurlijk niet wat er van hen verlangd werd. Ouders en andere familieleden bemoeiden zich dan ook onbeschaamd met de huwelijken van de schone dames. Het ideale huwelijk was, naar men zei, zo liefdevol dat het zou leiden tot het ultieme geluk. Maar als dit niet ging lukken, dan was een verstandshuwelijk ook nog acceptabel (want zeg nou zelf: beter een huwelijk waar je niet gelukkig van wordt, dan helemaal niks! Toch?). En als je geen zin meer had in het huwelijk met een man, ging je gewoon met je beste vriendin samenwonen en werken. Er was in elk geval geen ontkomen aan. Als je geen Ryan Gosling of Zooey Deschanel aan de haak kon slaan, moest je het maar gewoon met een Luis Guzmán of Paris Hilton doen.
Het belang van een relatie hebben lijkt er nog niet minder om geworden. Het voelt soms bijna alsof het leven tegenwoordig alleen nog maar draait om een relatie te vinden; alsof je niet meetelt als je geen partner hebt. En iedereen moet natuurlijk weten hoe geweldig jouw relatie is. Wanneer de meisjes lekker bankhangen met vriendlief, moet hij wel héél even wachten tot al haar vrienden hiervan op de hoogte zijn gesteld via minstens een facebookstatus en een tweet. En wanneer we nog geen wederhelft voor het leven hebben gevonden (of in ieder geval voor de komende twee weken), is men natuurlijk ‘single and ready to mingle’. Misschien kan men juist nu meer dan ooit wat moraliserende lessen uit het verhaal van Sara Burgerhart halen.
- Robin